با پیروزی انقلاب اسلامی، حمایت و دستگیری از نیازمندان و محرومان جامعه در صدر برنامه‌های نظام تازه تأسیس جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت. در همین راستا، نهادها و خیریه‌های مختلف دولتی برای تحقق هدف فوق، شکل گرفتند.

یکی از مهمترین استراتژی های نهادهای خیریه دولتی، کمک به ایجاد  اشتغال پایدار برای اقشار نیازمند به منظور توانمندسازی آن‌ها و بی نیاز کردن آنان از کمک‌های مالی مستقیم بوده است، با این حال بخش قابل توجهی از مددجویان به دلایل مختلف امکان انجام کار و فعالیت اقتصادی ندارند. به عنوان مثال، نیمی از جمعیت 4 میلیون نفری تحت پوشش یکی از این نهادها، به دلایل جسمی و اجتماعی، امکان فعالیت اقتصادی ندارند. این موضوع منجر به صرف هزینه های بسیار از بودجه عمومی و جذب کمک های مردمی به شیوه های مختلف برای حمایت از این اقشار در قالب پرداخت مقرری شده است. با این وجود، مقدار حمایت دولتی از این افراد آنقدر ناچیز است که حتی برای گذران زندگی با حداقلی ترین امکانات کافی نیست و مددجویان را با مشکل مواجه کرده است.

چالش: راهکارهای نوآورانه برای تامین زندگی حداقلی افراد کم‌بضاعت که قادر به کار نیستند، بدون فشار به بودجه عمومی