جمعیت انسانی در یک بستر اکولوژیک جای گرفته است که فعالیتهای انسانی را پشتیبانی می کند و همچنین محدود نیز می سازد. مهاجرت به عنوان یکی از انواع کنشهای انسانی بیانگر روابط بین انسانها و بستر محیط زیستی است. حرکات جمعیت انسانی با تغییرات اکولوژیکی اعم از تجمعی و حاد دارای ارتباط تنگاتنگی بوده است. مهاجرت به صورت دائمی یا موقت همیشه یکی از مهمترین استراتژیهای بقا بوده است که در مواجهه با بلایای طبیعی یا انسانی توسط جوامع بشری و افراد اتخاذ شده است. با این حال، دانش ما از رابطه پیچیده دوسـویه تغییـرات محیطـی و مهاجرت همچنـان محدود است. ایران یکی از کشورهایی است که به علت موقعیت جغرافیایی ناشی از قرار گرفتن در کمربند خشک جهان در مقابل تغییرات اقلیمی بیشترین تأثیر را می‌گیرد، کاهش بارش و افزایش دما که از مهم‌ترین شاخص‌های تغییر اقلیم به‌حساب می‌آید در برخی نقاط کشور، منجر به مهاجرت‌های دائمی و فصلی شده است.
مهاجرت هایی که بر اثر وقوع بحرانهای اکولوژیک رخ می دهد بیشتر خانوادگی و روستایی و بنیانکن خواهد بود و باعث تخلیه روستاها خواهد شد. محققان از اثرات تغییرات اقلیم بر مهاجرت با عنوان پناهندگان اقلیم نام برده‌اند. به‌گفته سیده الهام عزیزی، رئیس گروه تغییر اقلیم سازمان حفاظت محیط‌زیست(1401) هنوز تحقیق علمی که نشان دهد چه تعداد از ساکنان فلات ایران به‌دلیل تغییرات اقلیمی دست به مهاجرت دائمی و یا فصلی زده باشند در کشور انجام نشده است. لذا به دست آوردن اطلاعات جامعی از میزان مهاجرت های اکولوژیک و بررسی علت و معلولهای آن ازچالشهای علمی خواهد بود که ما در اندیشکده با آن مواجه هستیم.